კვეტერას ასახვევიდან მოკლეებით ავუყევი აღმა. თავიდან ცოტა ციცაბო, თანდათან გასწორება და რაიონების საზღვარი მცირე უღელტეხილთან. იქ ერთ ადამიანს მოვკარი თვალი შორი-ახლოდან — ისიც მოტოთი მოგზაურობდა, დატვირთულ „ტრანსალპთან“ იდგა და თურმე მელოდებოდა.
არცთუ ისე ბევრს ჰყავს მოტო საქართველოში, მათგან არცთუ ისე ბევრი მოგზაურობს თუნდაც თავის ქვეყანაში, მით უმეტეს — ასვალტს იქით. ასეთ ადგილებში შემხვედრთაგან დიდი უმრავლესობა უცხოელები არიან ხოლმე, ახლო ან შორი ქვეყნებიდან. ამ ჯერზე ბერძნული ნომერი.
ინგლისურად მივესალმე და გამოვეცნაურე. ამიხსნა, რომ ჩემს ნალაპარაკევს ვერ გაიგებდა და არც თვითონ შეეძლო დალაპარაკება. განაწყენებული ჩანდა; უღელტეხილთან მოსულს, ქვემოთ დავუნახივარ და რაღაც მნიშვნელოვანის თქმა უნდოდა.
როგორღაც უცებ ავყევი ალტერნატიული საურთიერთო არხების სახელდახელოდ ათვისებაში; გზისპირა ფხვიერი ზედაპირი, მოტოს ნაწილები, რუკა, და, ცხადია, სხეულის ენა ჟესტ-მიმიკებთან ერთად — ოღონდ შინაარსობრივი დატვირთვა მხოლოდ უზოგადესი, ანუ საყოველთაო.
ორივეს ერთი სახელი გვრქმევია. ბერძენი იყო, იქიდან მოდიოდა; თურქეთი, საქართველო, შემდეგ (მგონი აზერბაიჯანიდან) შუააზისკენ — დიდი ხანი და დიდი გზა. ჩვენი შეხვედრის ადგილიც სწორ წარმოდგენას ქმნიდა მის კარგ გემოვნებაზე — ავტობანებს და დიდ ტრასებს შეძლებისდაგვარად არიდებდა თავს; ბუნებით ტკბობაც და ქვეყნის ნახვაც ასე უკეთ გამოდის.
მაგრამ დღეს ამ ტყით ტკბობა არ გამოუვიდა. წინადღეებში წვიმდა. თიანეთის შემდეგ, როცა ახმეტის გზას დაადგა, სხვა დროს უწყინარი ზედაპირი ახლა ადგილ-ადგილ სრიალა და წებოვან ტალახად ქცეულიყო. დატვირთული მოტო, სანახევროდ ასვალტის საბურავი...
— სულ ვსრიალებდი და ორჯერ დავვარდიო. ორჯერო! — განაწყენებულმა მაჩვენა მცირედ შეღუნული ძრავის დამცავი და გაბზარული პლასტმასი. არა, სერიოზული არაფერი, მაგრამ ვხვდებოდი, ამხელა მოგზაურობის ასე მოკლე მონაკვეთისთვის ორჯერ დავარდნა მართლა ბევრი უნდა ყოფილიყო.
უღელტეხილთან გზას უკვე არაუშავდა, უფრო კლდოვან-ღორღიანი მონაკვეთი იწყებოდა. სეხნია სულის მოსათქმელად შეჩერებულა და სწორედ ამ დროს დავუნახივარ ქვემოდან მომავალი. დამინახა და, რა თქმა უნდა, დამელოდა, რომ მერე მთელი თავისი სხეულით გავეფრთხილებინე — აქედან ხო ჩემთვის დაღმართები იყო და ვინ იცის, ეგებ უარესიც მელოდა თავქვე მიმავალს.
ეტყობა, მაინცდამაინც არცერთს არ გვეჩქარებოდა. რაღაც ხანს კიდევ ვისაუბრეთ ჩვენ ჩვენს გზებზე და მოტოებზე. უკან დაბრუნებისას წესით საქართველო აღარ უნდა გამოევლო, მაგრამ მაინც ჩავანიშნინე ჩემი სახლი და ავუხსენი, მერე თუ მერეს მერე, რამის შეკეთება იქნებოდა საჭირო, დასვენება თუ უბრალოდ კიდევ ერთი ადგილის ნახვა, მასთან შეხვედრა კიდევ უფრო გამახარებდა.
კარგი სურვილებით დავემშვიდობეთ ერთმანეთს და გავუდექით გზებს; სეხნია აღმოსავლეთით, ახმეტისკენ, მე — დასავლეთით, ტალახებისკენ.
მაინცდამაინც ტალახისთვის განკუთვნილი არც ჩემი საბურავი იყო და შედარებით მსუბუქი მოტოს მიუხედავად, მოჭიდების დასუსტების მოლოდინით შენელებული და ცოტა დაძაბული ვეშვებოდი. კლდოვანი ზედაპირი აღარაა. თიხნარი, ძველი ფოთლები, ზოგან სისველე, აგერ „ტრანსალპის“ ნაკვალევიც...
რაღაც ადგილები გავიარე და უცებ მივხვდი, რომ სანამ ცხოვრების ერთერთ ყველაზე ნელ (და გულითად) საუბარში ვიყავი გართული, ის, რაც აქამდე სრიალა ტალახი იქნებოდა, ამასობაში შუადღის მზეს უკვე თითქმის საბოლოოდ ისევ ხრაშუნა და შრიალა ტყის გზად ექცია. ასეთი გზის ირგვლივ ტყეც უფრო ლამაზდება, ზემოდან კი მზეც ხალისიანად მიბრიალებს ალბათ ერთი-ორ თერმობირთვულ ამოფრქვევას — არაფრისო.
ანისხევი. მომცრო მდინარე ლამაზი სახელით. მერე იორი, მერე არაგვი, მერე სახლი... მას შემდეგ ბევრმა წყალმა და ტალახმა ჩაიარა. სახე ბუნდოვნად, მაგრამ დანარჩენი ყველაფერი ცხადად მახსოვს — ლაპარაკი არ შეეძლო, მაგრამ რამდენი რამე მითხრა; არ ესმოდა, მაგრამ ნამდვილი და ყალბი შეუცდომლად ესმოდა. გზითაც და ფიქრითაც იმ ტყეს და იმ დღეს ხშირად ვუბრუნდები. და უფრო და უფრო ძლიერად ვგრძნობ: როცა ერთმანეთის გაგება გვინდა და გზასაც მზე გვინათებს, რა ადვილია, რომ ადამიანები ერთმანეთის მფარველი ანგელოზებიც ვიყოთ.
